Wsłuchuję się w kakofonię dźwięków, próbując doszukać się jakiejś melodii - nadaremnie, chociaż muzykant bardzo się stara. Trwa to dość długo i boleśnie, ale wszystko ma kiedyś swój koniec.
Zapytana o to, jak mi się podobało, szukam w popłochu przymiotników.
- To jest takie podniosłe, monumentalne wręcz, bardzo natchnione! - wyrzucam z siebie.
- Mamo, przestań. Wyobraź sobie, że coś takiego mogłoby być grane na pogrzebie.
- No coś ty, nieboszczyk by uciekł - wyrywa mi się. - Znaczy nie, przepraszam, przesadziłam. Nieboszczyk by nie uciekł.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz