Miałam Wam o tym opowiedzieć już dawno, bo rzecz
miała miejsce zdaje się we wrześniu. Ale lepiej późno, niż wcale, tym
bardziej, ze pochwalić się Stasiem chciałam.
Stan uzębienia
Stasia zaczął budzić moje obawy jeszcze przed wakacjami, ale jakoś nie
mogłam się zmusić, żeby go zabrać do dentysty. Szczerze mówiąc,
przerażało mnie to. Nie wyobrażałam sobie, jak Staś przejdzie to całe
wiercenie, plombowanie i tak dalej. Ale gdy pewnego dnia synek mi
powiedział, że boli go policzek, przestraszyłam się i natychmiast
umówiłam z dentystą na następny dzień. Poprosiłam Jarka siostrę o
zajęcie się Danusią w tym czasie i z rezygnacją czekałam na tę
nieprzyjemną wizytę.
Staś wiedział conieco o dentyście z
przedszkola, ale jakoś nie przejmował się wcale tą perspektywą.
Próbowałam go jakoś przygotować na to, co go czeka, a jednocześnie nie
przestraszyć, ale Staś nadal nie miał obiekcji przeciwko tej wyprawie,
zafascynowany tym, ze pojedziemy tam autobusem!
Gdy
szwagierka dotarła do nas, było już dość późno i biegiem ruszyliśmy na
przystanek (raczej kurcgalopkiem, w moim stanie). Od przystanku do
gabinetu był spory kawałek. No i pierwsza niespodzianka - gdy doszliśmy
już trochę zmachani na miejsce okazało się, że gabinet jest zamknięty. W
soboty nieczynne. No to jak ja się umówiłam na wizytę? Szybki telefon
do szwagierki... no i... to nie ten gabinet, w którym się rejestrowałam.
Ulica ta sama, ale kierunek przeciwny. A już powinniśmy być na miejscu.
No to znowu biegiem z powrotem. Po drodze Stasiowi zachciało się
siusiu, a że nie było tam żadnych toalet, musieliśmy skorzystać z
przydrożnych zarośli, ale niestety tak niefortunnie, że Staś zmoczył
spodenki. No to pięknie... Zaczęłam zastanawiać się nad powrotem do
domu, ale jak sobie pomyślałam, że jeszcze raz mamy przez to wszystko
przechodzić, a przy tym po raz kolejny fatygować szwagierkę,
postanowiłam mimo wszystko dotrzeć do tego dentysty. Biedny Staś,
zmachany, w mokrych spodenkach, nareszcie znalazł się w poczekalni z
nieodłącznym robotem Bionicle w rączce. Nie spóźniliśmy się, bo jak to
zwykle bywa, coś tam się poprzesuwało i musieliśmy jeszcze chwilkę
poczekać.
Nie mamy w Toruniu stomatologów specjalizujących się w
leczeniu dzieci, więc dentysta został przeze mnie wybrany losowo.
Trafiliśmy nienajgorzej. Pan doktor był zabawny, demonstrował Stasiowi
szczotkę-gilgotkę. Do tej pory było nieźle, Staś nie przestraszył się
ani fotela, ani wiertarki. Ale później już nie było tak wesoło... Nie
było mi łatwo siedzieć i słuchać jak moje dziecko piszczy, jęczy i
płacze. Trwało to dość długo, zresztą chyba znacie tą przyjemność z
własnego doświadczenia. Najbardziej przerażało mnie, że do naprawy
został jeszcze jeden ząbek. Jak ja ściągnę Stasia do dentysty po raz
drugi? Chyba będzie trzeba go związać...
Ale gdy już było po
wszystkim i Staś nareszcie zszedł z fotela, zupełnie spokojnie przyjął
wiadomość, że za parę dni trzeba będzie naprawić jeszcze drugi ząbek. I
chociaż piski i płacze się powtórzyły, to znów schodząc z fotela Staś
miał już pogodną minę. Wiecie, nigdy jeszcze nie byłam tak dumna z
mojego synka... Widzę, że jest dzielny, odważny i rozumie, że czasem
konieczne jest by znieść trochę bólu w ważnym celu. Jestem szczęśliwa,
że mam takiego synka.
No i teraz Staś, nie wiadomo jak byłby zmęczony, nie zaśnie bez umycia ząbków.
A teraz wyjaśnię, o co chodzi z tymi plastelinkami.
Jak
wiadomo, po wizycie u dentysty nie można jeść. Musiałam to wytłumaczyć
jakoś Stasiowi. Powiedziałam więc, że pan doktor włożył mu w ząbek taką
plastelinę, która na razie jest miękka, dopiero następnego dnia
stwardnieje. A dopóki jest miękka, to jedzenie mogłoby się w plastelinę
wbić i już tam zostać na stałe, a tego byśmy przecież nie chcieli. I tak
już zostało. Myjąc ząbki, najpierw dzieci myją same, a potem ja po nich
poprawiam, podśpiewując sobie na melodię "Łubu-dubu..." (wiecie,
Jarząbek ;)): "Szuru buru, szuru buru, czyste plastelinki będzie miał
mój Stasiulek, niech żyje nam!". W przypadku Danusi plastelinki
zastępowałam ząbkami, ale ona pozazdrościła Stasiowi oryginalnej nazwy
dla ząbków i domaga się, żeby u niej też śpiewać o plastelinie (chociaż
ząbki ma bez zarzutu). A więc niech będą plastelinki, byle czyste i
zdrowe!
