Czyżby?
Emilka dopadła mnie jeszcze w wejściu wołając, że jutro zamiast śniadania ma do szkoły przynieść pączka.
- Nie ma sprawy, Emilko, upieczemy dziś takie małe pączusie, mogą być?
- EEEEEeeeeee... - zareagowało moje dziecko z umiarkowanym entuzjazmem.
- Będą przepyszne, zobaczysz, kupiłam już serek waniliowy.
- Nieee, ja chcę normalnego pączka.
Jakoś nie czułam się na siłach, by smażyć normalnej wielkości (czyli duże) pączki, ani tym bardziej - o zgrozo! - jeść je (oczywiście tylko dlatego, żeby się nie zmarnowały). Na wyprawę z powrotem do sklepu też brakło mi sił. Na szczęście Emcia przypomniała sobie:
- Pani mówiła, że mogą być też takie paczuchy.
- Co takiego?
- No nie pamiętam tego słowa... Jakieś fruściki, czy coś.
- Aaaa, faworki?
- Tak, faworki!
Sprawdziłam, czy mam potrzebne składniki - i do roboty.
Zagniotłam ciasto, po czym zabrałam się za walenie w nie wałkiem, przy okazji odreagowując nagromadzone gdzieś tam stresy. No i za którymś łupnięciem jedna z rączek wałka się oderwała, a wałek poszybował w powietrze. Szczęściem obyło się bez ofiar w ludziach. Nie poddawałam się jednakowoż i tłukłam dalej, wskutek czego rączka pękła w poprzek, o tak:
Za to wszelkie stresy odeszły w niebyt.
Trochę musiałam się nagimnastykować przy wałkowaniu. Wałek pożyczony od sąsiadki okazał się też mieć jedną rączkę, jakaś plaga. Ale daliśmy radę, a dzieci miały mnóstwo frajdy przy skręcaniu faworków.
Wg przepisu miały wyjść dwa spore talerze faworków, ale trudno mi to ocenić, bo nigdy nie przekroczyliśmy pojemności jednego talerza. Udało się uchować trochę chruścików dla Emilki na jutro do szkoły, a reszta wymieciona co do okruszyny.
A wałek posłuży jako wieloczynnościowy rekwizyt na jutrzejszym balu karnawałowym Danusi.
Życzę Wam wszystkiego najsłodszego w jutrzejszym tłustoczwartkowym dniu :)
Uwielbiam faworki!
OdpowiedzUsuńNo ba! :)
Usuń