Spróbuję streścić to co się działo przez ten czas gdy się ociągałam z pisaniem.
A więc najważniejsza zmiana, jaka u nas zaszła to awans Danusi na przedszkolaka. Bardzo jej ten status odpowiada. Jest bardzo towarzyska, uwielbia różne zabawy zespołowe, więc przedszkole to miejsce dla niej stworzone. Ma świetną nauczycielkę, fajną grupę dzieciaków, lepiej być nie może.
Staś chodzi do przedszkola z pewną rezygnacją. Czasem rano trochę marudzi, ale w przedszkolu mu się podoba. Po prostu Staś to taki domator, że najchętniej siedziałby wciąż w domu.
Emilka zostaje w domu z nianią, potem idą razem odebrać dzieciaki z przedszkola. To jest całe przedstawienie. Najpierw przychodzi Danusia i rzuca się całować i ściskać Emilkę.
- Emilko, tęskniłam za Tobą!
Potem przychodzi Staś, Danusia wiesza mu się na szyi:
- Stasiu, tęskniłam za Tobą!
Potem oboje znów obcałowują Emilkę. A wszyscy wokół zebrani nie mogą się nadziwić, jakie to kochające się rodzeństwo. Oczywiście tak jest tylko przez chwilę, bo potem zaczyna się poszarpywanie i podszczypywanie (co się nie tyczy Emilki), ale ja i tak wiem swoje.
A oto co zapamiętałam z tekstów i tekścików:
Staś gdy pierwszy raz zobaczył, jak Emilka samodzielnie usiadła, zawołał:
- Mamo patrz, ona siedzi sama! Muszą o tym jutro napisać w gazecie!
Niestety nie napisali... Nie wiedzą, co naprawdę ważne.
Robię jajecznicę z ślicznych, wiejskich jaj od mojej siostry.
Wbijam te cudeńka na patelnię, a Danusia obserwująca mnie z boku zachwyca się:
- Jakie śliczne piłeczki!
- No, takie ładne, żółte.
- Tak! i zielone i ciemnoniebieskie!
(a tam naprawdę nie było ani jednego zbuka ;))
A gdy posypałam jajeczka pieprzem:
- Oj mamo, pobrudziłaś jajeczka...
Staś pijąc po raz pierwszy nowy sok "Leon" stwierdza:
- Bardzo smaczny. Smakuje jak szampon.
Wow :)
Ciąg dalszy nastąpi... jak tylko sobie coś przypomnę :)
A więc najważniejsza zmiana, jaka u nas zaszła to awans Danusi na przedszkolaka. Bardzo jej ten status odpowiada. Jest bardzo towarzyska, uwielbia różne zabawy zespołowe, więc przedszkole to miejsce dla niej stworzone. Ma świetną nauczycielkę, fajną grupę dzieciaków, lepiej być nie może.
Staś chodzi do przedszkola z pewną rezygnacją. Czasem rano trochę marudzi, ale w przedszkolu mu się podoba. Po prostu Staś to taki domator, że najchętniej siedziałby wciąż w domu.
Emilka zostaje w domu z nianią, potem idą razem odebrać dzieciaki z przedszkola. To jest całe przedstawienie. Najpierw przychodzi Danusia i rzuca się całować i ściskać Emilkę.
- Emilko, tęskniłam za Tobą!
Potem przychodzi Staś, Danusia wiesza mu się na szyi:
- Stasiu, tęskniłam za Tobą!
Potem oboje znów obcałowują Emilkę. A wszyscy wokół zebrani nie mogą się nadziwić, jakie to kochające się rodzeństwo. Oczywiście tak jest tylko przez chwilę, bo potem zaczyna się poszarpywanie i podszczypywanie (co się nie tyczy Emilki), ale ja i tak wiem swoje.
A oto co zapamiętałam z tekstów i tekścików:
Staś gdy pierwszy raz zobaczył, jak Emilka samodzielnie usiadła, zawołał:
- Mamo patrz, ona siedzi sama! Muszą o tym jutro napisać w gazecie!
Niestety nie napisali... Nie wiedzą, co naprawdę ważne.
Robię jajecznicę z ślicznych, wiejskich jaj od mojej siostry.
Wbijam te cudeńka na patelnię, a Danusia obserwująca mnie z boku zachwyca się:
- Jakie śliczne piłeczki!
- No, takie ładne, żółte.
- Tak! i zielone i ciemnoniebieskie!
(a tam naprawdę nie było ani jednego zbuka ;))
A gdy posypałam jajeczka pieprzem:
- Oj mamo, pobrudziłaś jajeczka...
Staś pijąc po raz pierwszy nowy sok "Leon" stwierdza:
- Bardzo smaczny. Smakuje jak szampon.
Wow :)
Ciąg dalszy nastąpi... jak tylko sobie coś przypomnę :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz