Wieczór jakich wiele

Wczoraj wieczorem asystowałam jak zwykle dzieciaczkom przy zasypianiu. Oczywiście mają wtedy mnóstwo do powiedzenia, przypominają im się jakieś zdarzenia z przedszkola, wypytują się o Mikołaja albo kiedy mają urodziny... pytają o to niemal co dzień :) Stopniowo udaje mi się ich wyciszyć, gdy Danusia, nasz rodzinny strachulec, pyta trwożliwie:

- Mamo a co ja właśnie usłyszałam?
- Danusiu, to przecież pralka... - odpowiadam lekceważąco.
- A co tam jest w tej pralce?
- W pralce piorą się... POTWORY! - mówię grubym głosem. I nie wiem, czy wizja piorących się bestii jest naprawdę taka zabawna, ale wszyscy nagle wybuchamy nieopanowanym śmiechem, a najgłośniej chichra się Emi, która nie ma pojęcia o co chodzi.

Gdy huragan śmiechu w końcu wygasa, ciszę przerywa Emilka wołając:

- Kocham! kocham! kocham!

Sprawia to na mnie ogromne wrażenie, gdyż to słowo słyszę od niej po raz pierwszy. Zaczyna się koncert życzeń, a Emilcia powtarza o nas posłusznie: Kocham mamę, kocham Tasia, kocham tatę, kocham Mamusię (tak w jej ustach brzmi Danusia :D) a my jesteśmy tym zachwyceni.

I wiecie co? Dla takich chwil właśnie żyję. To  się nazywa - szczęście.

stare komentarze